1. urodziny (chłopiec)

23  października 208 roku

     Tego dnia Antoś otworzył oczy wyjątkowo wcześnie. Najpierw zastanawiał się, jak przywitać rodziców: wezwać ich głośnym krzykiem albo żałosnym płaczem (już wie, że wtedy zwykle zjawiają się bardzo szybko)? A może lepiej byłoby się uśmiechnąć i delikatnie pogruchać. Ostatnio ćwiczył i tak ładnie mu wychodziło...
     Nagle, przez firankę wpadł promień słońca i Antoś poczuł, że coś jest
                                                             INACZEJ.
     Dziwne. W pokoju panowała cisza, słychać było równe oddechy rodziców, przez baldachim nad łóżeczkiem przeświecało światło poranka... Wszystko niby jak dawniej, ale...   
     Antoś otworzył szerzej oczy i pomyślał, że przez chwilę się zastanowi. Potem wybierze, co zrobić.

     Te przemyślenia nieco go zmęczyły, więc Antek na chwilę zamknął oczy, zbierając siły potrzebne do realizacji wszystkich ambitnych planów. Kiedy znowu podniósł powieki, zobaczył promienny uśmiech i usłyszał ciepły głos Mamy Małgosi:
     – Moje słoneczko! Dzień dobry! Obudź się, Antosiu, dzisiaj jest bardzo ważny dzień! Chodź, umyjemy się.

Leżę w łóżeczku. Rozglądam się. Patrzę... Już wiem! Ja myślę! Ach! Jakie to ciekawe! Obudziłem się i zaraz zacznę nowy dzień! Wiem, że będzie śniadanie, potem Mama zabierze mnie na spacer albo będziemy bawić się w domu, a może sam spróbuję chodzić? Albo wypowiem jakieś słowo? Ależ to fascynujące! To musi być jakiś ważny dzień!

Ciekawe, skąd Ona to wie?! No tak, dorośli wiedzą chyba wszystko… Mama zawsze wie, kiedy coś ma spaść ze stołu albo kiedy jakaś zabawka nagle „się zepsuje”, albo że zaraz wypadnie mi z rączki jakiś smakołyk. Musi być bardzo, bardzo mądra.

Ale skoro Mama wie, że ja myślę (i dlatego ten dzień jest taki szczególny), to może wie też, co myślę? Sprawdzę to! Bardzo bym chciał dostać kaszkę!
  

     – Antosiu, myślisz, że już czas na twoją pyszną kaszkę?

    

Ojej, jeśli Mama potrafi odczytywać myśli, to trudno będzie zrobić jej jakiegoś psikusa — na przykład schować się za drzwiami i udawać, że się zginęło. A co dopiero z udawaniem, że jest się tak strasznie smutnym właśnie wtedy, kiedy Ona próbuje wyjść z domu? Od razu pozna, że to tylko wybieg, żeby zatrzymać ją choć chwilkę dłużej.
   

     Antoś jadł swoją ukochaną kaszkę i rozmyślał o tajemniczych umiejętnościach Mamy. Obserwował również Mamę, która jednocześnie pilnowała gotującego się obiadu, układała gustowną fryzurę i robiła delikatny makijaż.  

Och! Mama rzeczywiście czyta w moich myślach!  

Przy tym, ani na chwilę, nie spuszczała oka z Antka. A kiedy pochwyciła spojrzenie dużych, pięknych oczu, zapytała niespodziewanie:
     – O czym tak myślisz, syneczku? Tak śmiesznie marszczysz czoło.

Jak to? To Ona jednak nie zna moich myśli? Zobaczmy: ciasteczko, ciasteczko... Bardzo chciałbym teraz ciasteczko

– pomyślał Antoś.

A moje ciasteczko? Sprzątanie jest takie nudne!

– pomyślał Antek, ale tylko przez chwilę, bo już znaleźli się w pokoju.

     Był tam Tata Rafał oraz Kubuś i Matylda, a na stole stało coś bardzo dziwnego i bardzo, bardzo interesującego.

Jeśli Mama nie wie o tym, że ja dzisiaj myślę, to dlaczego właściwie mówiła, że dziś jest szczególny dzień? 

  – zastanawiał się jeszcze Antoś. 

Ach! Więc o to im chodziło!

                                                     – pomyślał z pewną ulgą Antek, zadowolony, że jego smutne miny i żałosny płacz nadal będą skutecznym sposobem działania. Poza tym, miło było tak po prostu sobie myśleć i mieć te myśli tylko dla siebie.

Może za rok pomyślę sobie o kilku rzeczach i wtedy powiem Wam, jakie mam marzenia. A póki co, zapiszcie Wasze życzenia. Na pewno się spełnią – przecież dzisiaj jest szczególny dzień! A kiedy będę obchodzić kolejne urodziny, z przyjemnością sobie poczytam. Dzięki temu dzisiejszy dzień rzeczywiście na zawsze pozostanie szczególny!