1. urodziny (dziewczynka)

23  października 2016 roku

     Tego dnia Małgosia otworzyła oczy wyjątkowo wcześnie. Najpierw zastanawiała się, jak przywitać rodziców: wezwać ich głośnym krzykiem albo żałosnym płaczem (już wie, że wtedy zwykle zjawiają się bardzo szybko)? A może lepiej byłoby się uśmiechnąć i delikatnie pogruchać. Ostatnio ćwiczyła i tak ładnie jej wychodziło...
     Nagle, przez firankę wpadł promień słońca i Gosiunia poczuła, że  coś jest
                                                             INACZEJ.
     Dziwne. W pokoju panowała cisza, słychać było równe oddechy rodziców, przez baldachim nad łóżeczkiem przeświecało światło poranka... Wszystko niby jak dawniej, ale...   
     Małgorzata otworzyła szerzej oczy i pomyślała, że przez chwilę się zastanowi. Potem wybierze, co zrobić.

     Te przemyślenia nieco ją zmęczyły, więc Małgosia na chwilę zamknęła oczy, zbierając siły, potrzebne do realizacji wszystkich ambitnych planów. Kiedy znowu podniosła powieki, zobaczyła promienny uśmiech i usłyszała ciepły głos Mamy Małgosi:
     – Moje słoneczko! Dzień dobry! Obudź się, Gosiuniu, dzisiaj jest bardzo ważny dzień! Chodź, umyjemy się.

Leżę w łóżeczku. Rozglądam się. Patrzę... Już wiem! Ja myślę! Ach! Jakie to ciekawe! Obudziłam się i zaraz zacznę nowy dzień! Wiem, że będzie śniadanie, potem Mama zabierze mnie na spacer albo będziemy bawić się w domu, a może sama spróbuję chodzić? Albo wypowiem jakieś słowo? Ależ to fascynujące! To musi być jakiś ważny dzień!

Ciekawe, skąd Ona to wie?! No tak, dorośli wiedzą chyba wszystko… Mama zawsze wie, kiedy coś ma spaść ze stołu albo kiedy jakaś zabawka nagle „się zepsuje”, albo że zaraz wypadnie mi z rączki jakiś smakołyk. Musi być bardzo, bardzo mądra.

Ale skoro Mama wie, że ja myślę (i dlatego ten dzień jest taki szczególny), to może wie też, co myślę? Sprawdzę to! Bardzo bym chciała dostać kaszkę!
  

     – Małgoniu, myślisz, że już czas na twoją pyszną kaszkę?

    

Ojej, jeśli Mama potrafi odczytywać myśli, to trudno będzie zrobić jej jakiegoś psikusa — na przykład schować się za drzwiami i udawać, że się zginęło. A co dopiero z udawaniem, że jest się tak strasznie smutną właśnie wtedy, kiedy Ona próbuje wyjść z domu? Od razu pozna, że to tylko wybieg, żeby zatrzymać ją choć chwilkę dłużej.
   

     Małgorzata jadła swoją ukochaną kaszkę i rozmyślała o tajemniczych umiejętnościach Mamy. Obserwowała również Mamę, która jednocześnie pilnowała gotującego się obiadu, układała gustowną fryzurę i robiła delikatny makijaż.  

Och! Mama rzeczywiście czyta w moich myślach!  

Przy tym, ani na chwilę, nie spuszczała oka z Małgosi. A kiedy pochwyciła spojrzenie dużych, pięknych oczu, zapytała niespodziewanie:
     – O czym tak myślisz, córeczko? Tak śmiesznie marszczysz czoło.

Jak to? To Ona jednak nie zna moich myśli? Zobaczmy: ciasteczko, ciasteczko... Bardzo chciałbym teraz ciasteczko

– pomyślała Małgorzata.

A moje ciasteczko? Sprzątanie jest takie nudne!

– pomyślała Małgosia, ale tylko przez chwilę, bo już znalazły się w pokoju.

     Był tam Tata Rafał oraz Kubuś i Matylda, a na stole stało coś bardzo dziwnego i bardzo, bardzo interesującego.

Jeśli Mama nie wie o tym, że ja dzisiaj myślę, to dlaczego właściwie mówiła, że dziś jest szczególny dzień? 

  – zastanawiała się jeszcze Małgonia. 

Ach! Więc o to im chodziło!

                                                     – pomyślała z pewną ulgą Małgosia, zadowolona, że jej smutne miny i żałosny płacz nadal będą skutecznym sposobem działania. Poza tym, miło było tak po prostu sobie myśleć i mieć te myśli tylko dla siebie.

Może za rok pomyślę sobie o kilku rzeczach i wtedy powiem Wam, jakie mam marzenia. A póki co, zapiszcie Wasze życzenia. Na pewno się spełnią – przecież dzisiaj jest szczególny dzień! A kiedy będę obchodzić kolejne urodziny, z przyjemnością sobie poczytam. Dzięki temu dzisiejszy dzień rzeczywiście na zawsze pozostanie szczególny!