Chrzest/Narodziny dla siostry

© Bajkopisarze.pl, Kraków 2019

napisała Katarzyna Filipek-Herniczek, zilustrowała Justyna Chudzińska-Ottino, natomiast samodzielnie przygotowała Babcia Krysia.

     – Eh, to niesprawiedliwe – pomyślał. – Emuriel i inni mają tyle zajęć, w dodatku takich ważnych. A ja? Siedzę tutaj sam i czekam…  

     Kolejny patyk z pluskiem wpadł do wody.     

     – A cóż tu się dzieje? Niedługo wychlapiesz nasz strumyk, a na pewno przestraszysz wszystkie okoliczne zwierzęta.      

     Aniołek usłyszał głos anioła Michała i aż podskoczył z wrażenia. Kłoda, na której siedział, z pluskiem wpadła do wody, ochlapując Efiriela od stóp do głów.    

     – Przepraszam – wydukał gdy odzyskał oddech. – Kiedyś przesiadywaliśmy tu z Emurielem, ale teraz on ma takie ważne zadania. Odpowiada za kogoś, pilnuje i się opiekuje, a ja nadal tu tkwię i pomagam jeżom, wiewiórkom, nadal wkładam do gniazd kowaliki i szpaki. A tak chciałbym, jak Emuriel i inni, robić coś odpowiedzialnego. – Efiriel jeszcze bardziej opuścił mokre skrzydełka i smętnie spojrzał na Anioła Michała. – Chciałbym już być tym Opiekunem, ale pewnie się nie nadaję – wyszeptał…

     – Wiesz przecież, że wszystko, co robisz, jest ważne. Prawda, Efirielu? Każdy, nawet najmniejszy gest dobroci, ma znaczenie i nie jest ważne, komu pomagasz. Ważne, że potrafisz sprawić, że ktoś poczuje się lepiej, że się uśmiechnie, że się podniesie. A czy to będzie maleńki kowalik czy wielki orzeł, nie ma  znaczenia. A kiedy już wiesz, jak pomagać, możesz zostać Aniołem Stróżem.   

     – Oj tak, bardzo chciałbym JUŻ opiekować się jakimś człowiekiem – wykrzyknął radośnie Efiriel, czując, że ta rozmowa zmierza do wyczekiwanego finału. – To takie fantastyczne zadanie: czuwać, by podopieczny się nie potykał, nie gubił drogi, nie zapominał o ważnych rzeczach, pomagał innym…  

     – Tak, tak, Efirielu, to faktycznie wspaniałe zadanie, ale niezwykle odpowiedzialne. Wszystkim to powtarzam: „Trzeba pomagać, ale nie przeszkadzać… Trzeba być, ale się nie narzucać.” Jak sądzisz, czy to w sam raz dla ciebie? – Anioł Michał z uwagą spojrzał na Efiriela.

     – Zatem chyba mogę ci już powiedzieć, że po wnikliwej analizie uznaliśmy, że jesteś gotowy…  

     – Naaaapppprawdę? Będę Stróżem? To znaczy Aniołem Stróżem? – Efiriel stał teraz na baczność i tylko delikatny ruch jego skrzydeł sygnalizował jego ogromne poruszenie. – Będę się opiekował człowiekiem? Teraz? Już?

     – Tak, jeszcze dzisiaj wyruszysz na Ziemię – Anioł Michał uśmiechnął się szeroko. 

    – Hurrra!!!! – Efiriel nie wytrzymał. Zaczął wywijać w powietrzu salta i ósemki. Niestety jedną z akrobacji zakończył w strumyku, ochlapując również Anioła Michała. Ten jednak cały czas się uśmiechał, obserwując wesołe harce aniołka.   

     Tymczasem rozradowany Efiriel pofrunął szybko w górę i latał przez dłuższą chwilę, póki nie wyschły skrzydełka, włosy oraz sukienka. Kiedy z rozwichrzonym włosem, suchy, ale zdyszany stanął przed swoim opiekunem, Anioł Michał wziął go za rękę i poprowadził do bramy.

     Ludzie wędrowali ulicami, pracowali w biurach, budowali mosty, drogi i domy. Dzieci bawiły się w parku. Jakiś chłopiec próbował pomóc zejść z drzewa wystraszonemu kociakowi. Pan z białą laską przechodził przez ulicę, a obok maszerował piękny owczarek. Aniołek uśmiechnął się na ten widok. Ten psiak też pomagał!   

     Efiriel rozglądał się jak urzeczony. Po chwili jednak posmutniał, przysiadł na progu i westchnął:  

    – Nie jestem pewien, czy sobie poradzę? Myślisz, że zawsze będę wiedział, jak się zachować? Co zrobić?  

     – Każdy Anioł Stróż to wie, a od dzisiaj ty też nim jesteś – Anioł Michał założył Efirielowi łańcuszek na szyję… – Proszę, jest twój. To symbol i znak. Teraz możesz już wyruszyć w drogę.

     – Tak od razu? A kogo pilnować? Jak rozpoznam, że to ten człowiek? – zapytał cichutko.

     – Bycie Aniołem Stróżem to szczególny dar. Nie martw się, będziesz wiedział.  

    

     – Dziękuję, postaram się wszystko zrobić, jak najlepiej.   

     – Wiem – Anioł Michał poklepał go po ramieniu – a teraz ruszaj. Czasu masz niewiele.     

     Efiriel wyszedł za bramę, a chwilę później był na Ziemi. Wędrował ulicami miasta. Zajrzał do kawiarni i do księgarni. Przyglądał się przechodniom. Jedni dokądś się spieszyli, a inni nie. Jedni się uśmiechali, inni nie... 

     Aniołek lubił być wśród ludzi. Lubił gwar rozmów, śmiechy... Uwielbiał takie niespieszne wędrówki. Wędrował długo, zaglądał w przeróżne zakamarki. Wiedział, że wszędzie można znaleźć coś ciekawego; a to wspaniała kamienica, a to ciekawy kościół, a czasami zwykła, mała rzecz. O, jak chociażby ta stara pompa!   

     W końcu zmęczony przysiadł na ławce.  Tak..., mógłby patrzeć na ten świat godzinami. Mógłby, ale musi już iść. Tylko dokąd?

    Wkrótce stanął w drzwiach szpitala. Szybko odszukał właściwy pokój i zajrzał do środka.

    – To tutaj – pomyślał i na palcach, żeby nikomu nie się przeszkadzać, wszedł do pokoju.   

     Usiadł na krawędzi szpitalnego łóżka i podziwiał: podziwiał małą istotę, która witała się z Rodzicami, tak jak potrafiła. Krzykiem.

     Mama i tata wpatrywali się w swoją córeczkę. Aniołek też się chwilę wpatrywał, po czym przemówił: 

     – Witaj, Małgosiu (nie pojmował skąd wie, jak ma na imię dziewczynka, ale wiedział), jestem Efiriel. Będę Twoim Aniołem Stróżem. 

     Zostanę z Tobą przez całe życie i wszystkiego Cię nauczę. Zacznę jednak od najważniejszego...

       To jest mama –  Basia, a to tata – Jarek. Zobacz, jacy są wspaniali! Chyba już się w Tobie zakochali. Spójrz, jak na Ciebie patrzą. W domu czeka jeszcze na Ciebie Twoja siostra – Marysia.

      Obiecuję, że będę przy Tobie zawsze. Nauczę Cię wielu wspaniałych rzeczy. Będę Cię trzymał za rękę, kiedy spróbujesz wstać, razem nauczymy się mówić, pisać a nawet liczyć. Pokażę Ci wszystkie kolory świata, zapachy, kwiaty, biedronki, motyle i ptaki. Opowiem ciekawe historie….  

     Efiriel  opowiadał i opowiadał, a Małgosia słuchała, słuchała, aż w końcu zasnęła… Efiriel się uśmiechnął. A więc tak to wygląda: oto jest Aniołem Stróżem! A tu kwili jego podopieczna. Piękna i maleńka.

     Kilka dni później, niemal całą drogę do domu, aniołek zastanawiał się i lekko niepokoił, czy Marysia właściwie przywita Gosię? I przywitała! Z wielką radością i uśmiechem na twarzy. Na Efiriela czekała też dodatkowa niespodzianka... 

      Spotkanie z Emurielem...

     W sobotę 7 maja 2016 roku razem z Małgosią, jej Rodzicami, siostrą Marysią i całą Rodziną wyruszył do kościoła pod wezwaniem św. Jana w Krakowie.
    Efiriel troszkę się niepokoił. Przecież to taki ważny dzień dla Gosi. Tak ważne spotkanie! Czy Gosieńka się nie przestraszy śpiewu i hałasu. A woda? Czy nie będzie zbyt zimna?
     Na wszelki wypadek nieustannie szeptał jej do ucha uspokajające słowa:
     – To wspaniała chwila! Sam Bóg się z Tobą przywita i obejmie swoim ramieniem. Przytuli, tak jak Mama i Tata. Teraz już zawsze będziesz blisko niego. A ja będę z Tobą.

Kochana Gosieńko,

w tym niezwykle ważnym dniu życzymy Ci, abyś zawsze znajdowała w sobie dobro, którym możesz dzielić się z innymi. 

Abyś na swej drodze spotkała wielu przyjaciół, na których zawsze będziesz mogła liczyć.

Dziadkowie