Dobre postanowienia

życzy ciocia Basia

Boże Narodzenie 2013

Kraków 2014

      –  Będą, będą, ale musicie jeszcze poczekać – mama uśmiechnęła się do nich i odłożyła na stolik książkę, którą właśnie czytała. Za oknem padał najprawdziwszy biały śnieg. Pierwszy śnieg. Dzieci przykleiły nosy do szyby i podziwiały wirujące płatki.      

      –  No to mamo, kiedy te święta? – Antoś spojrzał na mamę pytająco. – Ja już się nie mogę doczekać! – dodał.       –  A na co wy właściwie czekacie, chciałabym wiedzieć?  

      –  Na górę prezentów! – krzyknęła Asia.  

      –  Ja najbardziej czekam na kolejkę – dodał Antoś.  

      –  I sądzicie, że te wasze prezenty są najważniejsze? – mama baczniej przyjrzała się rodzeństwu.  

      –  No, no, no… pewnie. U nas wszyscy opowiadają o prezentach. I jeszcze musi przyjść Mikołaj. Przyniesie całą górę prezentów – Asia aż podskoczyła do góry, żeby tę „górę” pokazać. 

      Mama zmarszczyła brwi i przyglądała im się badawczo, ale milczała. To zdopingowało Antosia do podzielenia się własną wiedzą na temat świąt: 

     –  U nas w szkole też wszyscy opowiadają o prezentach. A wiesz, że do Krzysia Magiery przychodzi Gwiazdor a nie Aniołek!? Dziwne, co nie? A Mikołaj to powiedział, że na pewno dostanie kolejkę ze zwrotnicami i mostem, i stacją. Też chciałbym taką. Myślisz, że dostanę? – Antoś spojrzał na mamę pytająco.  

     –  A ja chciałabym dwie lale i łóżeczka dla nich, i sukienki, i w ogóle… – Asia zamilkła. 

     To spojrzenie mamy trochę ją niepokoiło. Znała takie. Gdy mamie coś się nie do końca podoba, to marszczy czoło w swój specjalny maminy sposób. Mama milczała. Po jej twarzy błąkał się jeszcze uśmiech, ale była poważna. 

      –  Chodźcie tutaj – mama poklepała kanapę. – Chyba musimy pogadać. Asia usadowiła się po prawej stronie. Antoś po lewej. 

      –  Wiecie – po chwili milczenia zaczęła mama. – Święta to taki szczególny czas. I najważniejsze nie są prezenty, lecz to, co mamy w sercu. Święta są ważne, bo przypominają nam o Bogu, który stał się Dzieciątkiem. Małym pyzatym chłopczykiem, który dopiero co się narodził. A my mamy go przywitać. Pamiętacie, Trzej Królowie…  

     –  Kacper, Melchior i Baltazar – wyrecytował automatycznie Antoś. 

      –  Właśnie. Zatem Trzej Królowie przynieśli prezenty. Pokłonili się, oddali cześć. My też tak powinniśmy.  

     –  Jak to? – tym razem dzieci zdziwiły się ogromnie. Asia spojrzała na Antosia a Antoś na siostrę. Co ta mama opowiada?

      –  Ale, ale, to my dostajemy prezenty – zaprotestowała Asia.  –  Owszem, dostajecie, ale powinniście też coś dać od siebie. I nie chodzi mi o zwyczajne prezenty. Chodzi mi o dobre rzeczy. Dobre słowa, dobre gesty, dobre czyny. Do świąt, do powitania Dzieciątka trzeba się przygotować – uśmiechnęła się mama. 

       –  Ale jak? – rzeczowo spytał Antoś. – Co mamy zrobić, żeby dostać prezenty?

      – Tu wcale nie chodzi o „coś za coś”. Chodzi o to, żebyś postarał się być lepszym niż jesteś. Szlachetnym, uczciwym, odpowiedzialnym, solidarnym. Żebyś pomyślał o innych. Rozumiesz? Po to jest Adwent. To czas oczekiwania i przygotowania.  

     –  Mamusiu, to co możemy zrobić? 

      –  Dobrze, mamusiu. Ale pomożesz, prawda? 

      –  Pomogę, pomogę. Wy przynieście kredki i kartki, a ja przygotuję podwieczorek – mama wstała z kanapy i poszła do kuchni, a dzieci pobiegły do pokoju. 

     Wkrótce byli bardzo zajęci: Asia rysowała, a Antoś pisał. 

      – Dwadzieścia cztery, do samej Wigilii – Antoś uważnie wpatrywał się w kalendarz.      

      I zdawać by się mogło, że to duża liczba, ale wkrótce wymyślanie postanowień pochłonęło ich bez reszty. Nawet nie zauważyli, że mama przyniosła podwieczorek.               

      – Jak tam? – spytała mama, chwilę już przyglądając się zapracowanym robaczkom.   

      –  Dobrze, dobrze – wymruczał Antoś, mozolnie wymazując jakieś niezbyt dobre postanowienie. – Ale jeszcze chwilkę. Dobrze? 

      –  Dobrze – mama uśmiechnęła się szeroko, choć nikt tego nie zauważył. Chyba, że mały szary wróbel za oknem. Śnieg padał jeszcze gęstszy. 

      Kiedy pół godziny później zadowolona Asia i dumny Antoś pałaszowali kawałek sernika, podłoga była dosłownie zasłana Dobrymi postanowieniami. 

     Po podwieczorku razem z mamą ułożyli rysunki i notatki, przyporządkowując do każdego dnia grudnia, jedno postanowienie. Asia, swoją ukochaną złotą farbką, namalowała na karteczkach cyfry od 1 do 24. Potem te karteczki przypięli do postanowień.

     Postanowienia zostały przyklejone po siedem sztuk do sznurka. Powstały zatem trzy sznurki po siedem postanowień i jeden króciutki, ale najistotniejszy. Na samym końcu, pod cyfrą 24, wisiał najważniejszy rysunek: mała szopka, Dzieciątko, osiołek. I gwiazda.  

     Na tym rysunku mama napisała „Wszyscy czekamy na CUD”. 

      – Te dzwoneczki zrobiła dla mnie moja mama, gdy byłam jeszcze małą dziewczynką. Są wspaniałe… Nie sądzicie? – mama zadzwoniła. 

      Dzwoneczek wydał z siebie bardzo delikatny, można by powiedzieć, anielski dźwięk. Po chwili na stole stały cztery aniołki: miały kolorowe szatki, złote włosy i srebrne skrzydełka, a ich stopy były sercem każdego dzwoneczka. 

       –  Co z nimi zrobisz? – rzeczowo zapytał Antoś. 

       –  Przywiążemy je do waszych postanowień. Jeśli przypadkiem byście o nich zapomnieli, to wam przypomną.   A kiedy wykonacie postanowienie z danego dnia, możecie zadzwonić. Aniołek będzie wiedział, że pamiętacie. 

     Mama, jak powiedziała, tak zrobiła. Lista Dobrych postanowień wyglądała imponująco. 

     

     Mama powiesiła sznurki w oknie. Antoś raz jeszcze przeczytał Asi wszystkie postanowienia:  

  –  1 grudnia: przejrzymy nasze zabawki i przygotujemy prezenty dla dzieci z domu dziecka, 2 grudnia: posprzątamy nasze pokoje, 3 grudnia: własnoręcznie zrobimy kartki świąteczne dla rodziny i przyjaciół, 4 grudnia: zbudujemy karmnik dla ptaszków, 5 grudnia: pomożemy tacie posprzątać garaż, 6 grudnia: odwiedzimy babcię, 7 grudnia: pójdziemy na roraty, 8 grudnia: upieczemy z mamą pierniczki…

       Antoś czytał dalej, a mama wyszła z pokoju. Wróciła z małym pudełkiem. Kiedy je otworzyła, wyjęła z niego cztery maleńkie paczuszki zawinięte w szary papier…

       –  Co to jest mamusiu? – Asia była ogromnie ciekawa, co też tam się skryło w tych małych pakunkach. 

       –  A zaraz zobaczysz… – powiedziała mama i powolutku zaczęła odwijać pierwsze zawiniątko. 

     

    Przez kolejne dni grudnia, kiedy za oknem albo padał mięciutki puch, albo skrzył się zmrożony śnieg, dzieci codziennie sprawdzały, jakie zadanie przypisały sobie „na dzisiaj”. I ochoczo robiły to, co postanowiły.   

        A nawet robiły więcej. Pomogły kilka razy sąsiadce, pani Henryce, przynieść zakupy. Antoś odśnieżał tacie cały podjazd do garażu, a Asia przygotowała własnoręcznie wykonane prezenty dla Zosi i Oli: obrusik i serwetki dla lal. Dla babci też przygotowała taki zestaw (tylko trochę większy).

      Kartki świąteczne zrobiły furorę wśród rodziny i znajomych. Aniołek tylko raz musiał przypomnieć o Dobrych postanowieniach. 

     Nadeszły święta... Asia nie mogła się już doczekać, kiedy wreszcie wszyscy przybędą. Biegała od drzwi wejściowych do okna i z powrotem. Czasami zerkała w lustro. Przypomniała jej się Lisa z dzieci z Bullerbyn, która się bała, że osiwieje od czekania na Gwiazdkę. 

     W końcu nadszedł czas. Wszyscy byli. Stół pięknie przygotowany. Choinka błyskała mnóstwem kolorowych światełek. Była piękna! 

     

      Asia jeszcze raz zerknęła za okno. Padał gęsty śnieg.

     Asia poczuła na ramieniu dłoń mamy.  

     − Chodź, córeczko.

     I Asia poszła. Złożyła życzenia babci Agacie i dziadkowi Staszkowi. Mocno wyściskała mamusię i tatusia, przybiła piątkę z Antosiem i życzyła mu, żeby zawsze był taki, jak jest. Złożyła też życzenia cioci Mai i temu nowemu wujkowi, którego imienia nie pamiętała.   

      Antoś czasami zerkał na wspaniałe paczki, które piętrzyły się u stóp choinki. Wiedział jednak, że musi jeszcze troszkę poczekać… Za oknem padał śnieg, na gałązce jabłoni przysiadł znajomy szary wróbel i przekręciwszy główkę przyglądał się uśmiechniętym osobom. Słyszał wyraźne słowa kolędy „mizerna, cicha stajenka licha, pełna niebieskiej chwały…”. Widział radosne ogniki w oczach dzieci, wiedział, że się cieszą. Wiedział, że się starały. Przecież je obserwował. Cały miesiąc. 

     Coś mignęło za oknem i dzieci z zaciekawieniem spojrzały w stronę jabłoni. Czy to tylko wróbel odleciał? Czy to anioł im się przyglądał? Nie wiedziały. Ale były już pewne, że wiedzą, na czym polega tajemnica Bożego Narodzenia.